Fleur van Osch (Personeelsmedewerker bij BMK-lid ‘t Kroontje Veghel) schreef een prachtige brief waarin ze heel voelbaar beschrijft hoe in eerdere lockdowns PMers zich gezien voelde. Dat gaf energie om ondanks alles door te gaan. Maar nu is iedereen op; onze Pedagogisch Medewerkers kunnen niet nog harder werken, nog meer doen, nog vaker klaar staan. Fleur eindigt met de mooie oproep om elkaar een beetje te helpen: Laten we allemaal een beetje lief voor elkaar zijn en samen zorgen dat we hier doorheen komen.
Fleur: ‘Als we wederzijds lief zijn voor elkaar dan wordt het voor ons allemaal dragelijker. Wij hebben begrip voor de stress en soms wanhoop van ouders, maar wij hebben ook een beetje begrip van ouders nodig. Want wij doen het uiterste wat we kunnen doen, meer kunnen we niet doen. Maar sommige ouders zijn ook superlief en bieden aan te helpen – ook al mag dat natuurlijk niet – of bellen op om te vragen hoe het gaat; die steun is heel fijn!’
Uit het leven van de kinderopvang
“Deze week hebben 14 collega’s een positieve PCR test binnen gekregen. Daar bovenop waren er al 9 collega’s die langdurig thuis zitten. Enerzijds vanwege een nasleep van een eerdere Corona infectie (die soms zelfs al een jaar geleden plaatsvond), anderzijds met burn-out gerelateerde klachten. Niet zo gek als we ons bedenken dat Corona iedereen al zeker 2 jaar in de ban houdt. Ziekenhuizen moeten alle zeilen bijzetten en reguliere zorg wordt soms uitgesteld met hevige gevolgen. Onlangs de laatste aflevering van Veerkracht gekeken op Videoland. ‘de rek is eruit’. Wat een herkenbaar scenario.
Ook de kinderopvang ligt zwaar onder vuur. Met een uitval van 23 collega’s (bijna de helft van ons personeelsbestand) hebben we deze week het pijnlijk besluit moeten nemen enkele groepen te sluiten. En de verwachting is dat er nog meer meldingen bij komen.
Het sluiten van de groepen doet de pedagogisch medewerkers verdriet. Het management heeft samen met die harde werkers 2 jaar lang alle zeilen bijgezet om grote sluitingen te voorkomen of beperken. We hebben veel van onze medewerkers gevraagd. Soms té veel. ‘Kan je toch een 5e dag komen werken deze week. Ik weet dat je dan 49 uur werkt, maar we proberen dit later te compenseren’, ‘Sorry je vakantie aanvraag kunnen wij nu niet goedkeuren’, ‘We moeten je echt vragen zelf vervanging te regelen als je vrij moet zijn om met je zieke vader naar het ziekenhuis te gaan,’ ‘Je kunt nu echt niet thuis zijn bij je zieke kind, we gaan er vanuit dat het je partner lukt iets te regelen,’ zijn maar enkele van de uitspraken die we steeds vaker moeten doen. En de rek lijkt er nu ook bij ons echt uit.
In de lockdown mochten we de noodopvang verzorgen. Iets wat we enorm graag deden, want zo konden de mensen in de zorg hun belangrijke werk blijven uitvoeren. De medewerkers in de kinderopvang hebben hun eigen angsten en onzekerheden opzij gezet om er een fijne tijd van te maken voor de kinderen en de ouders zoveel mogelijk te ondersteunen. Hun eigen kinderen gingen naar de noodopvang. We voelden ons gewaardeerd en gezien. We konden een verschil maken en dit hebben we met liefde gedaan. Toch was dit ook een pittige tijd. Een pittige tijd die nog lang voort zou duren, zo blijkt nu.
Bijna maandelijks wijzigen de protocollen en richtlijnen waar we mee moeten werken. We zijn van personeelsplanner, Pedagogisch medewerker, personeelsmedewerker, medewerker kindplanning, financieel medewerker, coördinator en locatiemanager ineens omgedoopt tot Expert Corona. Iets waar ook wij niet voor gekozen hebben. Iets wat ons allen overkomt. We voeren onze taken uit naar eer en geweten en nemen deze extra belasting er bij. We hebben immers geen keuze. Dit doen we al te lang. We zien ook hoe onze collega kinderopvangorganisaties landelijk knokken om hun mooie bedrijf overeind te houden en we voelen wat zij voelen. Kleine organisaties moeten misschien zelfs hun bedrijf sluiten.
We merken aan alles dat de rek er ook uit is bij ouders. Ouders zijn sneller geïrriteerd en laten dit blijken ook. Medewerkers op de groep voelen zich hier heel vervelend onder. Het is dan ook geen uitzondering dat we wel eens een traantje wegpinken. De pedagogisch medewerkers hebben hier niet om gevraagd evenmin als de ouders. Toch snappen we het wel hoor. Natuurlijk is het super vervelend als kinderen gehaald moeten worden met die kuch of snotneus. Ook hier werken een hoop papa’s en mama’s die hetzelfde probleem voelen als zij hun kinderen op moeten halen. Ook zij kunnen hier niet weg omdat wij deze medewerkers weer nodig hebben om geen groepen te hoeven sluiten. We begrijpen dus ook dat deze richtlijnen waar we ons aan moeten houden, op het werk van de ouder/verzorger voor grote problemen zorgt, en dat ouders ons hierover gefrustreerd opbellen. Wij zijn in dit geval immers de boodschapper van het slechte nieuws, ook al zijn de regels bij iedereen bekend.
En dan komt er een soort sneeuwbaleffect. We laten deze frustraties geregeld over ons heen komen en balen er tot in onze tenen van dat we het niet kunnen oplossen. Aanhoren en over ons heen laten komen is het enige wat we kunnen betekenen voor die ouder.
Helaas merken we ook dat we deze frustraties mee naar huis nemen. Thuis, deze veilige haven waar je compleet los zou moeten kunnen laten. Thuis, waar onze gezinnen op ons wachten. (Soms) kleine kinderen die in pyjama op de bank zitten, klaar om naar bed te gaan (als ze al niet in bed liggen). Kinderen die gehoopt hadden dat mama of papa vandaag op tijd zou zijn voor het eten, maar dat lukte niet, want er moesten nog brieven worden geschreven over de zoveelste positieve besmetting. Thuis, waar je zonder make up of in je huispak een filmpje zou moeten kunnen kijken samen met je partner. Waar dit wederom niet lukte, omdat je een spoedtest moest aanvragen voor een collega, in de hoop dat de uitslag op tijd binnen is om de volgende dag te werken, zodat er niet nog een groep dicht moet.
Thuis, waar je in het weekend leuke uitjes plant met je vrienden, die je vervolgens afzegt omdat je op zondagochtend 3 appjes krijgt van collega’s die iemand nodig hebben om te overleggen. Je opent je laptop en gaat aan de slag en ziet ook die mailtjes van ouders binnen komen die het niet begrijpen dat zijn/haar kind niet mag komen. Ouders die je het liefst gerust zou willen stellen en zou willen vertellen dat het een nare nachtmerrie was en dat de kinderen uiteraard welkom zijn omdat we een nieuw potje Pedagogisch medewerkers hebben gevonden die vol energie zitten. Die niet al 2 jaar 50% boven hun contracturen draaien om de locatie draaiende te houden.
We gunnen iedereen een wereld zonder Corona. Een wereld waarin we na 2 jaar eindelijk wél weer met ons team kunnen samen komen in de kroeg. Waar we kunnen lachen met elkaar over dingen die we samen gedaan hebben. Het is helaas nog niet zover. Samen dingen doen lijkt al lang verleden tijd, maar we blijven onze schouders er onder zetten. Omdat we weten hoe het kan zijn. Omdat we elkaar de wereld gunnen. Deze gedachte houdt ons allen waarschijnlijk overeind. We gunnen elkaar die vakantie. We gunnen elkaar dat avondje Netflixen op de bank. We gunnen elkaar een uitje met vrienden. Bovenal gunnen we elkaar alle liefde. Laten we dus allemaal een beetje lief voor elkaar zijn en samen zorgen dat we hier doorheen komen.”
